پالئوزوئیک، مزوزوئیک و سنوزوئیک به چه معنی هستند؟
پالئوزوئیک، مزوزوئیک و سنوزوئیک به سه دوره اصلی حیات چند سلولی پیچیده بر روی زمین اشاره دارند. در زبان یونانی، این کلمات به معنای “زندگی باستان”، “زندگی میانی” و “زندگی جدید” هستند. پالئوزوئیک از 542 تا 251 میلیون سال پیش، مزوزوئیک از 251 تا 65.5 میلیون سال پیش و سنوزوئیک از 65.5 میلیون سال پیش تا امروز امتداد دارد.
تصویر نجومی روز ناسا: ستاره‌ها و غبار در سرتاسر صورت فلکی اکلیل جنوبی
ابرهای غبار کیهانی از روی یک میدان غنی از ستارگان در این چشم‌انداز تلسکوپی از نزدیکی مرز شمالی صورت فلکی اکلیل جنوبی (Corona Australis) که تاج نیمکره جنوبی (Southern Crown) نیز خوانده می‌شود، عبور می‌کنند. این ناحیه ستاره‌ساز که بخشی از یک مجموعه ابر مولکولی پراکنده است تنها 500 سال نوری از ما فاصله دارد. این فاصله، حدود یک سوم فاصله خاستگاه ستاره‌ای معروف‌تر دیگر به نام سحابی جبار (Orion Nebula) است. این قاب با عرض 2 درجه، در 15 سال نوری وسعت دارد. این ابرهای غبارآلود مخلوط با سحابی‌های درخشان، به طور موثری نور ستاره‌های پس‌زمینه دورتر متعلق به کهکشان راه شیری را مسدود می‌کنند و ستارگانی را نیز که در آنجا هنوز در حال شکل‌گیری هستند از دیده‌ها پنهان می‌کنند. برای مثال، سحابی بزرگ تاریک برنز 157 (Bernes 157) در سمت چپ تصویر قرار دارد. در سمت راست آن گروهی از سحابی‌های انعکاسی زیبا قرار دارند که با نام‌های ان‌جی‌سی 6726، 6726، 6729 و نیز آِ‌سی 4812 (NGC 6726, 6727, 6729, and IC 4812) نامگذاری شده‌اند. رنگ آبی مشخصه آن‌ها نور ستاره‌های داغی است که توسط غبار کیهانی منعکس می‌شود. سحابی به نسبت فشرده‌تر ان‌جی‌سی 6729، یک ستاره جوان (موسوم به R Coronae Australis) را احاطه کرده است. درست در زیر آن، کمان‌ها و حلقه‌های رشته‌ای موسوم به اجرام هربیگ هارو (Herbig-Haro) مرتبط با ستاره‌های تازه متولد شده پرانرژی دیده می‌شوند. در واقع، در قلب این منطقه، خوشه ستاره‌ای تاج (Coronet Cluster)، یکی از نزدیک‌ترین و فعال‌ترین مناطق ستاره‌ساز، قرار دارد .
منبع: ناسا